Mijn vierde retraite is voorbij. Vier retraites, dat is veel, zullen sommigen misschien denken, maar eerlijk gezegd hebben ze mij echt wel uit diepe dalen gehaald. Mijn eerste retraite was precies een jaar geleden en als ik terugkijk naar toen, dan heb ik wel wat zichtbare stappen gezet, ook al zie ik ze zelf niet altijd. Iets met perfectionisme en direct grote stappen willen zien in plaats van de kleine stapjes te appreciëren. 😊
Omdat ik al een aantal retraites heb meegemaakt, wilde ik voor Lotte, voor Espoir en voor degenen die het helpend vinden om ervaringen te lezen, een blogbericht schrijven. Zelf vond ik het fijn om ervaringen van vorige deelnemers te lezen of te vragen. Hopelijk helpt het je misschien net dat duwtje in de rug te geven om er een mee te doen en te ervaren!
Een paar weken geleden had ik weer een moment waar mijn motivatie om eerlijk te zijn echt minimaal was. Ik zag het nut niet, was moe en omdat het maar niet lukte om thuis elke dag tegen Ira (de naam voor mijn eetstoornis) in te gaan, vroeg ik aan Lotte of ik nog eens kon meegaan op retraite. De laatste keer dat ik ben meegeweest was in de zomer van 2023. Daarvoor deed ik nog mee aan die van Pasen en die van februari van dat jaar.
Voor de retraite begon, bespraken we tijdens het consult hoe ik de retraite zag en hoe we het gingen aanpakken. Meestal is er voorafgaand aan je deelname een intakegesprek waarin je situatie in kaart wordt gebracht om je optimaal te kunnen helpen en ondersteunen. Tijdens het consult met Lotte voelde ik sinds lange tijd weer wat hoop. Hoop omdat Lotte steeds in herstel gelooft en in mij, maar ook ikzelf die echt wel mijn best wou doen om weer op het juiste pad te komen.
Een aantal dagen later maakte ik mijn zakken om te vertrekken. Om eerlijk te zijn had ik echt wel wat stress. Een beetje gezonde stress ook. Ik ging mezelf tenslotte weer enorm uitdagen, tegen de lamp lopen, gevoelens toelaten die er misschien al een tijdje niet geweest zijn, een menu eten dat ik niet zelf had bepaald,… Het is niet makkelijk om de controle over te laten aan anderen als je een eetstoornis hebt, dus dat was even wennen weer.
Het huisje en de groep leren kennen
Eenmaal aangekomen in het huisje in de Ardennen, kreeg ik mijn kamer toegewezen. Deze was voor mij vertrouwd omdat het dezelfde kamer (en huisje dus) was als die van de retraite in de zomer. Ik lag in een kamer alleen wat voor mij net dat beetje extra rust zorgt omdat ik mijn kamer veel gebruik als veilige zone, om even alleen te kunnen zijn. Er is namelijk de optie om te kiezen voor een kamer alleen of een gedeelde kamer waar je met andere deelnemers slaapt. Het is vaak luisteren naar jezelf en kiezen waar jij je het beste bij voelt, maar er is dus wel een keuze en dat vind ik zelf erg helpend. Retraites zijn een plek waar je je gaat blootstellen, gaat leren en je grenzen gaat verleggen, vaak degene die jij zelf aangeeft of waar de hulpverleners je in gaan begeleiden. Het is ook een sporthorlogevrije zone. Degenen die er een hadden, werden gevraagd deze af te geven om bewegingsdrang en triggers te reduceren. Wat voor sommigen onder ons, waaronder ikzelf, al een uitdaging op zich is! Maar het is wel een noodzakelijke uitdaging om uiteindelijk ook mee te leren omgaan natuurlijk. Ook je gsm dien je tijdens de therapie-uren af te geven. Omdat gsm’s vaak als negatieve afleiding gebruikt kunnen worden maar ook omdat je dan je aandacht echt bij de sessies kunt houden. Even detoxen van sociale media (en de soms zeer triggerende content die je tegenkomt) kan ook echt deugd doen. Ik heb er veel aan gehad om even geen triggerende posts te zien of doelloos te scrollen op TikTok 😊 (want ook dat kan vermijding zijn).
We moesten allemaal aankomen tussen 18-19u (wat anders kan zijn als je de lange retraite meedoet). Nadat iedereen hun kamer toegewezen had gekregen en geïnstalleerd was, kregen we ons materiaal voor het weekend en de uitleg. Daarna was het tijd dat we voor de eerste warme maaltijd aan tafel aanschoven. Er werden kaartjes aan tafel gebruikt die bij elke maaltijd anders werden neergezet zodat we gestimuleerd werden om met iedereen te socialiseren. Ikzelf had en heb het daar altijd heel moeilijk mee. Sociaal zijn kost mij enorm veel energie, ik ben ‘bang’ voor mensen die ik niet ken en zal dan ook eerder een afstandelijke houding aannemen en wat in mijn eigen bubbel kruipen. Daarin werd ik dus ook weer uitgedaagd en om eerlijk te zijn valt het altijd beter mee dan dat mijn sociale angst me wijsmaakt 😊.
Om het ijs wat te breken moesten we ons voorstellen aan de hand van het "museum van jezelf", waarbij je de anderen vijf weetjes vertelde over jezelf. Ikzelf vind dit altijd een fijne manier van voorstellen. Iedereen had zo elke deelnemer dus al een beetje leren kennen op een laagdrempelige manier! Daarna was het natuurlijk tijd voor het avondtussendoortje.
De avondroutine werd ingezet. Ikzelf kijk graag naar Netflix of Disney+ om tot rust te komen en in slaap te vallen. Slaap is van essentieel belang om je fit genoeg te voelen om de sessies te volgen!
De eerste volledige dag
Vrijdag, de eerste volledige dag van therapie, werden we meteen ondergedompeld in theorie en oefeningen over de eetstoornis, de functie ervan, educatie rond voeding, weerwoorden leren geven,… Om er een beschrijving aan te geven van hoe ik het ervaarde: overweldigend. Je werd echt geconfronteerd met wat de eetstoornis eigenlijk allemaal doet, welke leugens het je vertelt en hoeveel impact het heeft op je leven. Ik was heel erg moe. Het kan echt uitputtend zijn maar zeker ook heel interessant en ‘eye opening’. Soms moeten de echte feiten onder je ogen geduwd worden om te beseffen dat de eetstoornis echt geen goede bedoelingen met je heeft en niet de dingen die je eetstoornis je wijsmaakt wat de feiten zijn. Het kan echt ‘mind-fucking’ zijn. Dat was het voor mij alleszins, maar ik heb er wel weer veel van opgestoken. En nee, je kan niet alles meteen onthouden of meteen toepassen maar hoe vaker je het hoort of leest (want je werkboek krijg je mee naar huis), hoe vaker je het ook gaat toepassen of geloven.
Alle sessies zijn zeer behulpzaam. Zo ervaar ik ze toch. Ik krijg er meer en meer inzicht in en kan met momenten ook wel Ira in vraag stellen. Zo heb ik tijdens de sessie over het leren weerwoorden geven tegen de eetstoornis eindelijk een aantal keer weerwoorden kunnen én durven geven! Deze sessie is niet te onderschatten. Het is een mentaal enorm zware sessie en dat kan ik niet ontkennen. Je leert er wel enorm veel van want Lotte speelt dan de eetstoornis en wij moeten als deelnemer weerwoorden vormen tegen de eetstoornis. Als je dit nog nooit gedaan hebt kan het redelijk confronterend zijn omdat je precies je eigen gedachten hoort en ze misschien ook meteen gaat geloven. Een jaar geleden, op mijn eerste retraite, was dit niet mogelijk. Ik geloofde alles wat er gezegd werd en Ira genoot van de uitspraken van de eetstoornis die Lotte speelde, want ja, voor mij waren die toen allemaal gewoon logisch. Maar deze keer heb ik effectief dingen luidop gezegd. Ik vond het ontzettend zwaar en moeilijk want weerwoorden geven tegen gedachten die Ira mij elke dag meermaals wijsmaakt is niet gemakkelijk. Het kostte veel energie en zwaar denkwerk. Soms kon ik ook geen goede zinnen vormen. Maar voor de eerste keer durfde ik iets zeggen wat voor mij een enorme stap geweest is. Ik werd zelfs een beetje boos op wat de eetstoornis zei. Ze mocht zwijgen, maar echt deze keer en samen als groep gingen we winnen tegen die uitspraken en gedachten! Een heeeeeele zware sessie maar je leert er verschrikkelijk veel uit. Het kan geen kwaad als het je nog niet lukt en ook niet als je de weerwoorden die je zelf geeft of die anderen geven nog niet gelooft. Het belangrijkste is dat je ze op termijn al durft uitspreken, dat is stap 1. Het ook écht geloven komt wel maar kan wel wat oefening en herhaling vragen.
Tussen al deze sessies door hadden we natuurlijk de maaltijden en tussendoortjes die op het menDe tweede dagu stonden. Ik heb het vaak heel moeilijk gehad maar ook dat hoorde erbij. Ik werd wel uitgedaagd en dat voelde altijd heel fout met vaak veel paniek die volgde of die al aanwezig was ervoor. Maar ook dit heb ik overleefd en er is altijd iemand die je kan helpen als je het moeilijk hebt. Daar ben ik enorm dankbaar voor!
Naast de informatie die we kregen was er natuurlijk ook ruimte voor ontspanning. Er is altijd een zelfzorgkoffer met verschillende dingetjes zoals fidget toys, woordzoekers, gezelschapsspelletjes en meer waar je kan door snuisteren en nemen wat jou kan helpen om voor jezelf te zorgen op moeilijke momenten. In de ochtenden kan je als dagopening meedoen aan ochtendmeditatie. Dit is niet verplicht maar het kan wel helpen. Ik heb het zelf niet gedaan omdat het voor mij niet helpend is maar het is wel fijn dat je de keuze hebt. Ook is er elke avond een avondactiviteit. Dit was vrijdag een liedjesavond waarbij we ons voorstelden door een liedje dat iets over je zegt. Zaterdag was het een filmavond waar we gezellig in de zetels een film konden kijken. Wij keken naar ‘The Maze Runner’. Genoeg ontspannings- en ontprikkelmomenten die ingepland stonden dus!
Dan komt de tweede dag er aan
Op zaterdag stonden de sessies in het teken van jezelf, wie ben je zonder eetstoornis, wat vind je leuk, wat zijn je dromen,… Sommige vragen of opdrachten vond ik wat moeilijk om in te vullen, maar dan kon ik altijd hulp vragen om het samen met mij in te vullen. Er komt veel denkwerk aan te pas in de sessies 😊. Zowel op vrijdag als zaterdag was er ook een creatieve sessie. Deze vind ik ook altijd fijn omdat je met een creatieve opdracht ook je gedachten wat kan verzetten. Zo was er bullet journaling, wat ikzelf heel leuk vind en waarin ik me kan uitleven. Ik vind het fijn om mijn gevoelens er op een creatieve manier op papier te zetten. Voor mij kan het soms moeilijk zijn om mijn gevoelens uit te spreken of er woorden aan te geven, en door in mijn bullet journal bezig te zijn kan ik soms echt rust vinden. Ook positieve dingen probeer ik erin te zetten zoals leuke herinneringen of quotes. Zo heb ik de quote ‘just keep swimming’ gebruikt en Nemo en Dory geschilderd. Je kan echt zo creatief zijn als je zelf wilt, je eigen ding ervan maken! De creatieve sessie op zaterdag was het maken van een wapenschild van jezelf. Deze sessie heb ik niet meegedaan. Ik had een moeilijk moment en koos ervoor om me af te leiden met het invullen van woordzoekers en dat is oké. Naar jezelf luisteren, naar je grenzen luisteren kan én mag! Een sessie niet meedoen omdat je moe bent, het moeilijk hebt of om een andere reden is een krachtig iets.
De laatste dag
Zondagochtend werden we nog ondergedompeld in de emotiekaarten die je trouwens ook kan kopen op de website van Espoir. We moesten een emotie uit de kaarten halen die het meest aanwezig was op dat moment en er vragen over beantwoorden. Je mag delen aan de groep wat je wil. Als het voor jou niet goed aanvoelt, moet er niets gedeeld worden. Ikzelf heb soms wel en soms niet gedeeld wat ik opgeschreven had.
Na de middag ruimden we op en konden we ons nog creatief bezighouden of wat met elkaar praten of spelletjes spelen. Lotte had dan ook met ieder van ons een afsluitend gesprekje om te kijken hoe we de dingen die we hadden geleerd ook thuis konden voortzetten. Het weekend werd afgesloten met een groepsknuffel en bedankkaartjes voor Lotte, Ana Lia en Lynn.
De retraite zit er op
Het was een geslaagde retraite waarin ik veel geleerd heb, wel wat moeilijke momenten heb gehad, maar ook echt heb kunnen lachen. Ik heb veel geleerd en probeer nu thuis ook deze dingen toe te passen. En onthoud, herstel gaat niet altijd lineair maar met ups en downs, en dat moet ik soms nog wat leren accepteren. Ik zou de retraite echt aan iedereen willen aanraden. Het kan een echte grote impact hebben op je herstel en je maakt stappen in een veilige omgeving waar kwetsbaarheid er ook mag zijn, waar er steun is wanneer je het nodig hebt en waar er samen tegen de eetstoornis wordt ingegaan! Want je hoeft herstel niet alleen te doen!
Wil je ook eens mee op een retraite? Dit kan zeker, bekijk de info, datums en schrijf je in via de site.