Ik ging de trap op naar boven, naar de slaapkamer. Op zoek naar rust in mijn hoofd nadat ik wéér afgewezen werd. Angst, onmacht en veel verdriet. De afwijzende, felle woorden razen door mijn hoofd. Mijn criticus hoort de woorden maar al te graag. ‘Zie je wel, je bent een monster, een slecht persoon!’ Een overvloed aan tranen rollen over mijn wangen. Ik snik hevig, maar ben zo stil mogelijk. Niemand mag me horen. Niemand mag me vinden.
De haatgevoelens zijn extreem aanwezig. Ik probeer mezelf te kalmeren op een constructieve manier door mezelf in trance te wiegen. Het werkt deze keer niet. Omdat ik het verdien om af te zien!? Ik sla met mijn hoofd tegen de muur, op een vast ritme, steeds harder en harder. Ik word overmeesterd door mijn criticus. Het licht gaat uit.
Ik hoor Lottes stem: ‘Je bent veilig, Nora’. Mijn spieren zijn gespannen. Ik kan mijn ogen amper openen en mijn kaken zijn pijnlijk op elkaar geklemd. Ik barst in tranen uit. Enkele uren later wandel ik diezelfde kronkeltrap af. Ik voel me doodmoe, maar desondanks ook veilig omarmd.
Via bovenstaande situatie kan ik het ‘window of tolerance’ verduidelijken. Meestal -hopelijk- bevindt je je in je window of tolerance, het raampje waarbinnen we stress kunnen verdragen. Je bent in staat om te redeneren, leren, nadenken… Binnen je raampje heeft je stressniveau ups en downs, wat heel normaal is. Je komt op verschillende plaatsen en ontmoet verschillende mensen. Elke situatie geeft je een bepaald stressniveau.
Op het moment waarop ik naar boven wandel, is mijn stressniveau hoog. Ik voel me verdrietig, maar kan wél nog nadenken en redeneren. Echter bevindt mijn stressniveau zich op het de grens tussen de binnenkant van mijn window of tolerance en erbuiten. Vanaf ik mezelf in trance probeer te wiegen, reageer ik -onbewust- met een vecht/vlucht reactie. Ik probeer op deze manier mijn denken én mijn criticus te stoppen. De dissociatie die vervolgens plaatsvindt, is een freeze-reactie. Nadenken is dan niet meer van toepassing. Ik bevind me dan duidelijk buiten mijn window of tolerance. Het was eventjes allemaal teveel.
Vanaf het moment dat ik terug kan reageren, denken en communiceren, bevindt mijn stressniveau zich terug binnen de randen van mijn raampje.
Nu gaat het beter met me en ken ik de grenzen van mijn window of tolerance. Ik voel aan wanneer het even te veel wordt. Voel je dat je op het randje van paniek zit? Kies voor een constructieve afleiding. Enkele voorbeelden zijn o.a. knuffelen met je hond, muziek luisteren, denkpuzzels, film kijken, gezelschapsspelletjes spelen, een boek lezen…
Ken jij je triggers die ervoor zorgen dat je buiten de grenzen van JOUW window of tolerance komt? Wat zorgt ervoor dat je je terug veilig voelt? Kan iemand je hierbij helpen of stel je liever zelf een ‘alternatieve lijst’ op? In welke ruimte voel jij je het rustigst? In welke kledij voel jij je het meest comfortabel?
Probeer je grenzen aan te geven en omring je door liefdevolle mensen. Heb je een mindere dag? Weet dat je je morgenvroeg terug binnen de grenzen van je raampje bevindt!
Heb je nog vragen rond het thema ‘window of tolerance’? Stel ze gerust!
Hou moed,
Hou vol,
Liefs,
Nora