Als je mij enkele jaren geleden had gevraagd of herstel mogelijk was, had ik waarschijnlijk geantwoord dat dit voor mij onmogelijk leek. Na enkele opnames & meer therapiesessies dan ik kan tellen had de eetstoornis mij nog steeds in zijn greep. De eetstoornis leek voor mij onoverwinnelijk, sterker dan mezelf en onmogelijk buiten spel te zetten. Maar vandaag kan ik je vertellen dat het wél kan, ook jij kan herstellen van je eetstoornis ongeacht hoe lang deze al aanwezig is. Ook jij kan jezelf terugvinden, je leven weer oppakken en genieten van wat deze wereld jou te bieden heeft.
De eetstoornis & ik
Mijn eetstoornis was 7 jaar lang mijn reisgenoot, vanaf het begin van het middelbaar toen ik 13 was tot mijn 2e jaar aan de universiteit toen ik 20 was. Mijn eetstoornis was een wolf in schaapskleren die mij wijsmaakte dat ik haar nodig had om te overleven. Hoe langer zij aanwezig was, hoe harder ik mij vastklampte aan het idee dat de eetstoornis de oplossing was voor al mijn onzekerheden en problemen. De eetstoornis vulde mijn hoofd, nam mijn dagen & tijd in beslag, er was geen ruimte om over andere dingen na te denken of om andere dingen te doen. Binnen die hoog opgetrokken muurtjes van de eetstoornis voelde ik me heel lang veilig & beschermd. Ik had de touwtjes in handen, of dat dacht ik toch.
Keerpunt(en)
Het keerpunt begon voor mij in de coronacrisis. Ik moest stil blijven staan, want alles viel stil. Die hoge muurtjes waarbinnen ik functioneerde stortten in & ik werd eronder bedolven. Mijn lijf en mijn hoofd verkeerden in een dieptepunt, alles rondom mij was gitzwart. Het kon niet langer zo, er moest iets veranderen of ik zou mee met de eetstoornis de dieperik ingesleurd worden.
Op eigen houtje zocht ik weer hulp, ik durfde vragen “help mij alsjeblieft, ik kan het niet alleen”. De therapeut die ik toen heb gevonden heeft mij een van de meest waardevolle wijsheden meegegeven die ik nog steeds tot op vandaag met me meedraag: Je mag voor jezelf kiezen. Het klinkt misschien heel eenvoudig of dom, maar ik leefde voor anderen. Ik streefde naar doelen die ik mezelf had opgelegd omdat ik dacht dat anderen dit van mij verwachtten. Ik moest de beste student zijn, de beste vriendin zijn, de beste dochter zijn, …
De druk die ik mezelf oplegde om te voldoen aan die standaarden gaven me het gevoel dat ik niet meer écht wist wie ik was. Mijn leven voelde niet aan als MIJN leven & de eetstoornis vervulde daarin een rol van controle. Ik had het gevoel dat ik niks onder controle had & de eetstoornis vulde dat maar al te graag in.
Langzaam ben ik toen uit dat dal geklommen. Door eindelijk voor mezelf, en niet de eetstoornis, te kiezen kon ik terug mezelf worden. Het is een zoektocht geworden naar wie ik was en wat ik wilde, een weg naar zelfkennis. Ik heb mijn leven toen echt ontleed, alles wat ik niet meer nodig had liet ik achter & ik voegde nieuwe elementen toe.
Ik veranderde van studie, verbrak oude vriendschappen & maakte nieuwe, experimenteerde met oude en nieuwe hobby’s, zocht naar mijn eigen kledingstijl, … Het was een weg met vallen & opstaan, een zoektocht naar de juiste balans. Telkens opnieuw maakte ik de bewuste keuze om terug te keren naar een gezond leven & de eetstoornisstem tegen te spreken. Als ik een eetstoornisgedachte opmerkte probeerde ik me in te beelden wat me dat binnen 1uur, 1dag, 1week, 1maand en 1 jaar zou brengen.
De eerste gevolgen waren dan misschien nog opluchting of trots vanuit de eetstoornis, maar hoe verder in de tijd hoe meer negatieve gevolgen ik zag. Dan zou ik misschien terug moeten stoppen met mijn hobby’s of met mijn studie, me opnieuw isoleren van mijn vriendinnen, weer niet meer leven maar overleven. Die redenering maken hielp me enorm om dan net heel bewust het omgekeerde te doen van wat die gedachte mij ingaf. In het begin was dit enorm lastig, maar hoe meer ik het deed hoe makkelijker het werd.
Herstel bood ruimte voor geluk.
Die beginperiode van herstel was eerlijk gezegd gewoonweg klote. Veel mooier kan ik het niet zeggen. Het was lastig en moeilijk, ik merkte niet veel verbetering en de eetstoornis bleef zijn idiote kop maar opsteken. Maar ik bleef doorzetten en langzaam ging de eetstoornis toch minder een rol spelen. Ik probeerde vooral ook om zoveel mogelijk “normale & gezonde” situaties op te zoeken bijvoorbeeld met mijn vrienden.
Als zij gingen brunchen of een dagje naar Gent wilden, ging ik gewoon mee. Of ik nu mijn eetschema volgde of mee at met hen, zij waren blij om me erbij te hebben en ik voelde me daardoor ook normaler. Hoe meer mijn leven terug van mij werd, hoe kleiner de rol van de eetstoornis werd & ik had de eetstoornis hoe langer hoe minder nodig. Door te kiezen voor mezelf in combinatie met therapie verdween de eetstoornis langzaam naar de achtergrond. Door mijn stem groter te maken, werd die van de eetstoornis steeds kleiner. Zonder die belemmering van de eetstoornis kon ik steeds meer terug genieten van het leven.
Herstel is een moeilijke weg geweest waarop ik mezelf vaak heb afgevraagd of dit het wel waard was, maar dat was het voor de volle 100%. De keuze om te herstellen & die sprong te wagen is een van de moeilijkste keuzes van mijn leven geweest. Maar het is ook een van de beste keuzes die ik ooit heb gemaakt.
Kies dus alsjeblieft voor jezelf, kies voor herstel. Zet die stap richting de hulpverlening, durf om hulp vragen, ga die moeilijke uitdaging aan die je al een tijdje uitstelt. Geef de hoop nooit op, ook jij kan de weg naar een leven zonder eetstoornis vinden. Ook jij bent het waard om jezelf te (her)ontdekken.
Heel veel liefs,
Jade
Comments