Dag lieve lezers van deze blog,
Ik ben Margo en ik ben 26 jaar oud. Al sinds kinderleeftijd leef ik met chronische (pijn)klachten en mentale gezondheidsissues. Ik mocht hierover tot tweemaal toe spreken in de podcast van ESpoir, zowel over Binge Eating Disorder als over de combinatie van Borderline Persoonlijkheidsstoornis en een eetstoornis.
Ik kreeg de diagnose van borderline toen ik 20 jaar oud was. Toen ik 8 jaar was, kwam ik voor het eerst in contact met de kinderpsychiater, naar aanleiding van de diagnose bipolaire stoornis die mijn papa toen kreeg. Ik had als kind al last van buikpijnen, zonder specifieke medische oorzaak. Later werd duidelijk dat dit kwam door de zorgen omtrent mijn papa. Mijn gevoelig en kwetsbaarder kantje werd toen al aangesproken.
Sindsdien is mijn mentaal traject niet meer gestopt. Ik ontwikkelde andere kwetsbaarheden en begon rond mijn 14 jaar heel erg te worstelen met mijn mentale gezondheid. Ik zag vele psychiaters en psychologen, maar toch werden er tot dan steeds foute diagnoses gesteld.
Toen ik 16 werd, ging ik voor de eerste keer in opname. Ik ben daar 10 weken geweest, wat voor mij op dat moment eigenlijk niet voldoende was. Ik bleef erg worstelen en ook mijn middelbare schoolcarrière begon er steeds erger onder te lijden. Ik bleef tweemaal zitten, miste heel veel lessen en kon niet meer voltijds naar school gaan. Uiteindelijk veranderde ik van school. Deze school gaf voor mij wel de gepaste ondersteuning, waardoor ik uiteindelijk toch mijn diploma heb kunnen behalen.
In tussentijd stond mijn mentaal gezondheidstraject niet stil. Ik voelde dat de diagnoses die ik nu had niet de juiste waren en bleef zoeken naar meer. Uiteindelijk kwam ik bij een psychiater terecht die het aandurfde om mijn volledige casus opnieuw te bekijken. Hij stelde uiteindelijk de juiste diagnose, waarna alle puzzelstukjes eindelijk in elkaar begonnen te vallen. Ik werd doorgestuurd naar Sint-Camillus (nu Karus Gent) en volgde het DGT-traject.
Na een jaar in opname kon ik oprecht zeggen dat deze therapie mijn leven had veranderd. Ik was stabieler, snapte eindelijk wat er met mij aan de hand was en had minder heftige emoties. De dialectische gedragstherapie of DGT gaf mij een stevigere basis, een aantal vaste wortels in de grond.
Een jaar na de opname begon ik ook last te krijgen van eetbuien. Toen ik in een programma op tv iemand zag met BED (binge eating disorder), herkende ik mij daar zó hard in. Ik ging ten rade bij de huisarts, waarna zij mij doorstuurde naar een therapeute en diëtiste die gespecialiseerd waren in eetstoornissen en naar een psychiater, waar de diagnose uiteindelijk werd gesteld. Op mijn diepste punt had ik meermaals per dag eetbuien, leefde ik erg in restrictie en was afvallen mijn grootste drijfveer. De combinatie met borderline was pittig, aangezien mijn emoties daardoor nog heviger waren. Eten en diëten werd mijn uitlaatklep, mijn grootste coping. Het zorgde voor een vorm van controle die ik niet kon krijgen over mijn emoties of andere zaken in mijn leven.
Nu, jaren later, ben ik nog steeds in behandeling bij een psycholoog en psychiater. Ik volgde ook groepstherapie bij ESpoir, iets wat voor mij erg helpend was. Ik was al lang op zoek naar gepaste hulp voor mensen met een eetstoornis, maar merkte dat dit jammer genoeg amper te vinden was. Voor de combinatieproblematiek, zoals in mijn geval BPS en BED, was het nog moeilijker om ondersteuning te vinden, terwijl het echt wel iets is wat voor mij heel erg samenhangt. Het heeft continu invloed op elkaar. Dat tekort aan mogelijkheden vind ik echt schrijnend, want er zijn zo ongelofelijk veel mensen die hulp nodig hebben en verdienen. Een kleine oproep naar therapeuten dus! ;-)
Ik ga zeker niet zeggen dat mijn leven nu altijd rozengeur en maneschijn is. Ik volg nu ook traumatherapie om onderliggende, onverwerkte zaken verder aan te pakken. Ik voel dat deze meer diepgaande therapie nodig is om de ‘onderste laag’ van mijn problematiek aan te pakken, de redenen waarom mijn BPS en BED zich zo uiten. Het was moeilijk om te accepteren dat ik mijn psychische kwetsbaarheid voor altijd met mij mee zou dragen. Het is een leerproces. Ik voel wel dat ik aan het groeien ben en meer en meer mijzelf durf te zijn. Ik ben ook grote voorstander van open communicatie en bespreekbaarheid. Op mijn Instagrampagina (margo.vanberlamont) deel ik meer over mijn verhaal.
Ik hoop dat er een dag komt waarbij taboes rond deze onderwerpen voorgoed de wereld uit zijn, dat mensen hun ogen durven openen voor wat écht belangrijk is in deze wereld en dat we allemaal wat meer begrip mogen hebben voor elkaar. Door dit te doen, bespreekbaarheid brengen, hoop ik dat we al een grote stap dichter bij dat doel zijn. Blijf praten, blijf jezelf zijn, blijf zorgen voor jezelf, blijf trouw aan je eigen normen en waarden en blijf vooral zoeken naar wat je écht gelukkig maakt in het leven. Je bent het waard om hulp te zoeken als dat nodig is en dat is helemaal niks om je voor te schamen. Het is oké om niet oké te zijn. We zijn mens en menselijk en proberen allemaal maar gewoon dit leven zo goed mogelijk te leven, dus waarom doen we dat dan niet gewoon hand in hand, samen?
Liefs,
Margo