Mezelf
Hallo, mijn naam is Julie. Momenteel weer een vrolijk persoon dat kan lachen en genieten. Tot enkele jaren terug had ik nooit gedacht dit opnieuw te kunnen zeggen. Maar hier sta ik nu. Levenslustig, sterk, nieuwsgierig naar wat mij nog te wachten staat, groeiend en stiekem ook een beetje trots.
Deze onbezorgde, spontane, goedlachse meid op de foto, was zich van geen kwaad op de wereld bewust. Ik groeide op in een heel warm gezin, was gezond, een heel gemakkelijk en voornaam kind, alles ging heel vlot op school, had heel veel hobby’s… Ik leefde op een roze wolkje, zoals men zou zeggen.
Perfectie
In 2014 rondde ik mijn tweede jaar latijn goed af op school, mijn achtste seizoen in het waterballet werd afgesloten met super prestaties, anderen waren tevreden over mij… Maar, ik zou het jaar erop nòg beter scoren, een nòg betere dochter zijn, nòg meer mensen tevredenstellen… Onbewust streefde ik perfectie na. Die zomer wilde ik mijn conditie onderhouden om in mijn sport nòg beter te worden. Maar wat in mijn ogen sterk leek (veel sporten en “gezond” eten), kende geen rem meer en vertaalde zich stilletjes aan in het ontwikkelen van een eetstoornis.
Mijn leven tussen 2014 en 2021 (be)leefde ik helemaal in mijn hoofd. Ik was gezond contact met mezelf volledig kwijt. Ik (over)leefde puur gebaseerd op irrationele gedachten. Maar ik had dat zelf niet door. Het nam me volledig over. Ik was doodziek… zeiden ze. Verschillende opnames, vele psychologen, soorten therapieën, honderden babbels… heb ik doorstaan en overal zullen ze me zeker wel iets bijgebracht hebben. Maar nooit hebben ze me volledig verlost van de eetstoornis. Achteraf gezien kon ik dat ook niet verwachten. Met de beste wil van de wereld, maar niemand kan iemand anders zijn eetstoornis wegnemen. Uiteindelijk ben JIJ de enige persoon die dit kan en moet doen. Uiteraard is een steunende omgeving daar zeker en vast een (belangrijke!) hulp voor, maar écht herstel, is iets wat jijzelf moet doen.
Eerlijkheid
Wat mij (helaas pas na jaren) duidelijk werd, is dat eerlijkheid naar jezelf toe zo enorm belangrijk is. Jijzelf weet als de beste dat een eetstoornis verschrikkelijk sluw is en in de kleinste dingen zit. En het moeilijke is dat alles zich afspeelt in je hoofd, dus dat je ook de enige bent die de waarheid kan spreken… We moeten in de eerste plaats eerlijk zijn met onszelf. Hoe pijnlijk, lastig, fout en onzeker het ook voelt, eerlijk bekennen dat je de eetstoornis in jezelf opmerkt, is een hele belangrijke stap. En ook als je het niet zeker weet, spreek het maar uit. Een leven met een eetstoornis is geen leven, ook niet een klein beetje.
Is dit het dan?
Jaren met vallen en opstaan. Betere periodes, zwarte periodes, periodes dat ik het niet goed wist hoe het met me ging… en steeds met nog een stukje eetstoornis. Maar het was ‘leefbaar’, dus ik dacht dat dit de manier was om mijn leven dan maar te lijden. Ik ging terug naar school, lichamelijk was ik ‘gezond’, ik at ‘normaal’… maar nooit was ik volledig oké. Ik kon niet goed zeggen wat er scheelde, maar het ging me niet. Het woord depressie viel ook wel eens, de eetstoornis had ik ook nog niet volledig losgelaten… Een hele lastige tijd, waar ik helemaal niet meer wist wie ik was en waar ik naar toe wilde. Ik zat compleet vast. Toen ik nog heel diep zat in mijn eetstoornis, had ik die tenminste nog. Nu had ik niets meer.
Echt leven
Het kon zo niet verder. Op die manier verder leven, wilde en kon ik niet. Ik besloot om voor mezelf te kiezen. Ik was het zo kotsbeu om me zo slecht te voelen, om af te zien, om te ‘moeten’… Of ik kon het leven opgeven, of ik kon proberen… Ik had toch niks te verliezen, dus ging ik voor optie twee. Ik wilde echt leven, mezelf zijn, blij kunnen zijn, kunnen voelen, dromen, weer anderen gelukkig maken, voldoening halen uit dingen… ik wilde echt leven. In mijn hoofd besloot ik dat er verandering moest komen. De motivatie was de ene keer sterker dan de andere. Net als het effectief ‘doen’, ook met vallen en opstaan verliep. Maar ik merkte op den duur wel dat enkel actie verandering bracht. Met louter te denken en te hopen, bleef ik op de triestige plek die oneindig ver leek van mijn dromen en geraakte ik al snel weer in een negatieve spiraal. Dus doen, doen, doen… struikelen, vallen… recht krabbelen… opnieuw doen… bijna opgeven… toch weer herpakken… doen… Het was de enige manier om weer beetje bij beetje de wereld in te stappen. Een hels parcours, maar zo de moeite waard! De keuze om te leven, was de beste keuze die ik ooit gemaakt heb.
Groeiend
Het gaat goed met mij. Ik leef graag. Eigenlijk ben ik zelfs dankbaar voor de hobbelige jaren die ik achter de rug heb. Die periode heeft me zoveel geleerd, dat ik nu heel bewust kan genieten en keuzes kan maken. Ik hou ervan om bezig te zijn met persoonlijke groei en mezelf verder te ontdekken. Ik ben weer thuisgekomen in mezelf en voel me er veilig. Ik merk op wanneer mijn automatische piloot het weer zou overnemen, sta erbij stil, en zoek met veel plezier en liefde weer connectie met mezelf.
Het komt goed. Echt waar. Ook bij jou. Ik begrijp dat je daarover twijfelt, maar vertrouw er op dat ook jij weer graag kan leven. Hoe onmogelijk het ook lijkt, het kan. Jij kan het!
Heel veel liefs,
Julie