Ik ben Irene,18 jaar oud. Ik zit in het vijfde middelbaar en studeer Humane wetenschappen.
Mijn lichaamsbeeld raakte op een vrij jonge leeftijd verstoord, in het zesde leerjaar voelde ik me niet goed in mijn vel en begon meer en meer te twijfelen over wie ik was en hoe ik eruit zag. Deze gedachten lagen meer op de achtergrond. Pas in 2020 begon ik mij meer te focussen op dat stemmetje in mijn hoofd. Ik kreeg de diagnose Anorexia Nervosa, en mijn eerste gedacht was: “Wat, ik een eetstoornis, nee, echt niet!” Ik denk dat ik het niet kon geloven, omdat ook ik een stereotypisch beeld in mijn hoofd had.
Als tiener breng je helaas veel tijd door op je gsm en mijn schermtijd werd niet minder door de lockdown. Voor ik het zelf door had zat ik aan de ‘donkere kant’ van de sociale media. Op Instagram kreeg ik foto’s te zien van meisjes die er (heel) ongezond uitzagen.
En op TikTok bestond mijn 'foryou' page alleen nog maar uit: ‘what I eat in a day’ of ‘ed recovery’ (wat achteraf gezien helemaal niet recovery was). Zulke content heeft er deels voor gezorgd dat ik steeds dieper en dieper weg gleed in de eetstoornis. Ik had geen oog meer voor mijn omgeving en trok mij op aan content die een enorme trigger was. (Trigger= iets wat mijn negatieve gedachtegang actief maakt)
Toen ik koos voor herstel was 1 van de eerste dingen die ik deed, alle accounts die een negatieve invloed op mij uitoefenden te blokkeren. En ik kan jou verzekeren het waren er heel wat. Instagram en TikTok lopen over van de ’eetstoornis herstel accounts’.
En vele accounts durven een eetstoornis nogal te verbloemen (de eetstoornis en herstel te romantiseren).
Zelf heb ik ook een account omdat er altijd accounts zijn geweest die mij erbovenop hebben geholpen. Hierbij denk ik aan: Kato Marynissen, Espoir, Leo happy eats,...
(Let op: dit hangt af van persoon tot persoon, je moet echt kijken wat voor JOU helpt en niet voor een ander of voor jouw eetstoornis.)
Ook had ik een stereotypisch beeld over een depressie, wat het voor mij ook moeilijker maakt(e) om het te aanvaarden. Want hoe kan iemand die veel lacht, naar buiten komt,... nu depressief zijn. Ook merk ik op dat de buitenwereld vaak alleen oog heeft voor wat ze zien of voor 1 mentale stoornis. Bij mij was dat de eetstoornis. Veel mensen weten ook niet echt dat ik een depressie heb, ze kennen mij met de eetstoornis en zijn er van overtuigd dat depressieve gevoelens wel bij die eetstoornis horen. Terwijl mijn eetstoornis en depressie juist elk een apart coping-mechanisme zijn. Als ik hard werk aan die eetstoornis komt de depressie meer naar boven en omgekeerd. Soms probeer ik mensen uit te leggen: “Ik vecht niet tegen 1 stemmetje maar tegen 2. Ze zijn familie, maar komen niet van dezelfde ouders.”
Wat bedoel je hiermee, Irene? Wel ik moet vechten tegen een de eetstoornis en tegen de depressie, ze zijn allebei een mentale stoornis, maar hebben in mijn geval niet echt dezelfde oorsprong. Want bij mij was als eerste de eetstoornis.
Waarom mensen het nog moeilijk vinden om te zien dat ik mij slecht voel, is omdat ik vrij goed een masker kan opzetten. Dus neen, het is niet omdat ik lach dat ik mij ook altijd vrolijk voel. Er schuilt vaak zo veel vanbinnen dat de buitenwereld niet kan zien.
Op dit moment ben ik tegen allebei de stemmetjes aan het vechten. Het is moeilijk, maar ik ben ervan overtuigd dat je ze allebei te samen moet aanpakken en niet 1 per 1.
Ook probeer ik de taboe rond het mentaal welzijn wat te doorbreken in vriendengroepen, op sociale media en bij boomers ;-).
Om af te sluiten wil ik graag nog wat tips meegeven die mij helpen.
(Net zoals de accounts hangt dit af van persoon tot persoon)
Probeer te praten over hoe jij je voelt, dit moet niet perse met een dichte kennis zijn, kan ook met een leerkracht, hulpverlener,...
Lukt praten niet zo goed? Zoek een andere constructieve manier om een persoon te laten weten hoe jij je voelt. Bijvoorbeeld tekening, brief, emotiemeter,...
Durf te vragen aan een persoon hoe het gaat. Geef de persoon geen oplossingen, maar eerder erkenning. Bijvoorbeeld: “Dat moet lastig zijn je zo te voelen.” en niet “Denk eens positief”
En lieve jij, lieve lezer: wees mild voor jezelf!
Echt waar, je mag je eens slecht voelen, dat is oké.
Weet dat er altijd iemand van je houdt!
Lief zijn
Irene