Mijn naam is Nele Willems en ik ontwikkelde anorexia. Ik begon steeds meer op mijn eten te letten toen ik ongeveer 17 jaar was. Ik was zeer onzeker en dacht dat ik veel mooier, leuker, beter, … zou zijn als ik wat zou afvallen. Ik voelde me veel te dik. Vele dieetpogingen volgden op elkaar.
Toen de coronaperiode begon was ik al kilo’s afgevallen, maar voor mij was het nooit genoeg. De coronaperiode zorgde ervoor dat ik zo hard op mezelf gefocussed was en dat ik doorsloeg in het diëten. Zelf had ik amper door dat er iets aan de hand was en vond ik nog steeds dat het getal op de weegschaal lager en lager moest. Ik putte mezelf helemaal uit en ondervind hierdoor ook vele fysieke, sociale en emotionele gevolgen. Zelf had ik niet door dat ik een eetstoornis had. Ik dacht eerder dat er iets mis was met mijn slaap aangezien ik elk uur van de nacht wakker werd en ’s ochtends ook heel vroeg al wakker was.
Na enkele maanden ging ik de eerste keer naar een hulpverlener, op aanraden van mijn ouders, en sindsdien is mijn herstelproces begonnen. Het was een lange weg, waarvoor ik heel hard in strijd ben gegaan met mijn eetstoornis. Het was een weg met vallen en opstaan, maar ik ben zo enorm dankbaar dat dit nu achter de rug is. Door dit proces heb ik mezelf veel beter leren kennen. Ik weet nu wat mijn sterke en zwakke punten zijn en heb beter leren omgaan met emoties. Ook heb ik op die manier andere prachtige mensen ontmoet.
Hersteld zijn was voor mij alsof opeens de zon weer begon te schijnen na een lange donkere periode. Ik zag eindelijk weer de mooie dingen in het leven en genoot terug van alle kleine of spontane dingen. De levensvreugde die de afgelopen jaren steeds kleiner werd, heb ik nu volledig terug!
Ik wens iedereen die momenteel aan het worstelen is met een eetstoornis ontzettend veel succes in het herstelproces! Ik weet dat het niet altijd gemakkelijk is, maar herstel is het zo hard waard! <3
Comments