In juli 2021 nam ik voorgoed afscheid van mijn eetstoornis. En hoewel ik dit nooit had durven dromen, kan ik nu zeggen dat ik echt hersteld ben.
Mijn naam is Kato, ik ben 21 jaar en zit in mijn laatste jaar verpleegkunde.
In 2018 ging ik voor 8 maanden in opname voor anorexia in het UZ Gent. Dit is echt mijn redding geweest en ik heb hier een hele boel stappen gezet. Ik had altijd gedacht dat mijn verhaal zou eindigen naar dit traject, maar dit was slechts het begin...
Voor het jaar 2020 maakte ik voor mezelf een fearfoodchecklist.
Wat dit precies inhield? Wel, ik had 36 fearfoods (eten waar ik door mijn eetstoornis bang van was geworden) opgelijst en ik wou deze allemaal eten in het jaar 2020. Gewoon voor mezelf en voor mijn dichte omgeving plaatste ik hier telkens een foto van op Instagram en schreef ik erbij hoe ik me voelde. Voor ik het wist begon ik steeds meer mensen te lokken met mijn verhaal en groeide mijn profiel (je kan me vinden als @katomarynissen). Ik begon steeds meer dingen te plaatsen over mijn herstelproces, omdat ik merkte dat dit een positief effect had zowel op mezelf als op anderen.
In oktober 2020 bracht ik een boek uit, genaamd Liefs, ik. Liefs, ik is mijn verhaal over het gevecht tegen een eetstoornis. Ik geef jullie aan de hand van verschillende thema's en dagboekfragmenten weer hoe ik me voelde tijdens mijn opname op de afdeling eetstoornissen in het ziekenhuis. Wat is een eetstoornis, hoe komt het tot stand en welke impact heeft deze mentale ziekte op het leven van een twintigjarige jonge vrouw?
Deze vragen probeer ik in dit boek te beantwoorden door mijn ervaring te delen, lotgenoten en therapeuten aan het woord te laten en ook mijn vrienden en familie te laten getuigen hoe zij deze ingrijpende situatie hebben ervaren. Daarnaast wil ik vooral anderen motiveren in hun herstelproces om stappen te zetten naar het liever worden voor zichzelf.
Je kan mijn boek nog altijd bestellen via bol.com .
Samen met mijn liefste vriendinnetje Nele, die ik heb leren kennen dankzij mijn boek en Instagram, maakte ik deze zomer een hersteltripje. We zouden allebei definitief afscheid nemen van onze eetstoornis aan de hand van een afscheidsbrief die we schreven naar onze eetstoornis en deze dan vervolgens aan elkaar voorlezen. Dit was echt één van de meest pure, emotionele, enge en warme momenten van mijn jonge leven. Maar oh, wat ben ik dankbaar voor alles wat herstel me tot nu toe heeft gebracht en alle kansen die ik al heb gekregen. Daarom wil ik graag eindigen met de laatste woorden van mijn afscheidsbrief...
"Ik hou ervan. Ik hou van alle kleine dingen. Ik hou van de persoon die ik aan het worden ben. Ik hou van de mensen rondom mij. Ik hou van de kansen die ik krijg. Ik hou van lekker eten. Ik hou van jong zijn. Ik hou van het leven. Het spijt me dat ik niet van jou hou.
Ik ben er klaar voor, nu voor echt. Ik laat je los, voor altijd. Ik heb alle stukjes Kato terug aan elkaar gelijmd. Ik ben hersteld.
Tot nooit meer.
Liefs, ik."