Opeens was daar een prachtige kans. Mijn ervaring delen vanuit mijn eetstoornis in combinatie met de recent-gediagnosticeerde ADHD. Het is spannend om hierover open te spreken, vooral ook omdat het voor mij ongekend is.
Ik merk bij mezelf dat mijn chaotisch brein nooit stilstaat. En het feit dat er nu ADHD is vastgesteld, is voor mij een vorm van verklaring. Wanneer ik hoorde dat ik kon spreken over de combinatie, werd het voor mezelf ook gewoon direct veel duidelijker waarom mijn eetstoornis zo aanwezig is en hardnekkig.
Mijn denken is sowieso alles of niets, zwart of wit en vooral heel erg veel onrust. Wanneer je dit combineert met een "eetgestoord" brein kun je je wel inleven dat dit een enorm effect heeft op elkaar. Mijn manier van rust zoeken in het niet-eten of zo min mogelijk. Het gevoel van mijn extreme emoties te kunnen controleren door cijfers te zien dalen.
Extreme emoties, dat is vooral hetgene dat ik wil bedekken door mijn eetgestoord gedrag. Ik wil rustiger rondlopen. Al is dit in combinatie met ADHD niet ideaal.
Het helpt mij dan ook enorm om duidelijk voor mezelf voor te houden wat helpt en wat juist niet. Heel belangrijk voel ik daarin de nood aan steun en deels begrip van de buitenwereld. Het kunnen aangeven wat er moeilijk voor mij gaat, waar mijn triggers zich bevinden. Dat de ander mij kan ondersteunen doorheen alle hectiek.
Ik heb zeker het gevoel dat de diagnose ADHD sterk verwant staat met mijn eetstoornis. En ik mocht dit na jaren vechten eindelijk te horen krijgen. Het is geen oplossing, maar het is wel een extra alertheid waarmee ik constructief aan de slag kan. En op die manier mezelf nóg beter leer kennen.