Voor de retraite had ik gezonde stress, ik kende Lotte al een beetje van de groepstherapie, wat met toch een geruststellend gevoel gaf. In mijn hoofd zat ik toch nog met heel wat vragen en twijfel. “Zou het wel iets voor mij zijn? Wat als het mij niet lukt? Gaat mijn structuur wegvallen? Is het te vergelijken met opnames?”

​

Toen ik toekwam in de Ardennen stonden er al wat andere meisjes, alsook Julie, een vrijwilligster te wachten. Ze toonde mijn kamer en gaf met een rondleiding, mijn eerste gedachte was: “Oef, het is een rustgevende omgeving.”

 

We kregen bij onze aankomst elk een werkschrift en ook borden met de tekst: “eat it, beat it, repeat it.” Iets waar ik mezelf zeker van bewust moet worden.

Tijdens de therapie heeft Lotte ons steeds meer aan het denken gezet, over wie we zijn zonder eetstoornis, onze emoties benoemen via emotiekaarten, weerwoorden leren vormen tegen de eetstoornis, kijken wat ons rust geeft, leren voelen, dieper ingaan op gedachten en overtuigingen, educatie over voeding en beweging, …

Ook waren onze dagen gevuld met heel wat doe opdrachten, een motivatieplacemat maken, visualisatie van onze eetstoornis, creatief schrijven (met Kato Marynissen), mindfulness, ademhaling, mindful wandelen, koken, yoga en pilates, …

 

En ik moet zeggen, de dagen vlogen voorbij!

We planden exposures in, aten samen, onze eetstoornis werd goed uitgedaagd, wat me achteraf toch wel trots maakt! De groep stelde zich open, steunde en motiveerde elkaar, dit hielp mij enorm! Eindelijk voelde ik me begrepen, gesteund, en het voelde goed om samen de vaak lastige strijd aan te gaan. De eetstoornis maakte me het zeker niet makkelijk, en vond altijd wel een weg om te vergelijken, maar elk had zijn eigen proces / zijn eigen weg af te leggen. Ook Lotte en Julie hebben me enorm geholpen! Elke maaltijd kregen we motiverende woorden, hielpen ze onze gedachten te verzetten, en brachten ze ons aan het lachten.

 

De laatste dag bekeek Lotte met elk van ons hoe we ons traject thuis verder konden zetten en wat er moest gebeuren om ons gevecht tegen de eetstoornis verder aan te gaan.

 

Het deed deugd om even weg te zijn uit mijn vertrouwde omgeving, waar alles veilig is. De retraite was voor mij een oogopener, een stap om kracht te vinden. Ik ben dankbaar! Zo dankbaar voor deze vijf leerrijke dagen. Dankjewel Lotte, Julie, en Kato voor jullie hulp, steun, woorden, warmte, en kracht. Dankjewel aan mijn groep voor er te zijn op elk moment, samen sterk!