Mijn naam is Hanne, ik ben 25 jaar en afgestudeerd als psychologe. Ik ontwikkelde mijn eetstoornis op 19jarige leeftijd, rondom de overschakeling van het middelbaar naar het hoger onderwijs.
Mijn eetstoornis uitte zich op meerdere manieren. Het kon zich tonen in restrictief gedrag en periodes van weinig eten, maar ook in eetbuiten en momenten van compensatie.
Op 23 jarige leeftijd kreeg ik de diagnose van ADHD. Door de diagnose kwam de eetstoornis even terug in het licht, niet op een actieve manier want deze was in deze periode goed onder controle, maar als mogelijk verband met de ADHD.
Door mijn ADHD lag mijn zelfbeeld vaak een stuk lager. Ik herinner me dat ik door mijn omgeving soms opmerkingen kreeg zoals: “Hanne je doet je best niet” of “Zeg Hanne, je kan beter he” en “Let nu toch eens op Hanne”. Ik had een negatief zelfbeeld en ik vond mezelf of wat ik deed nooit goed genoeg. In dit opzicht zie ik de bijdrage van ADHD in de ontwikkeling van mijn eetstoornis.
Ik had ook vaak het gevoel dat ik geen controle had, het voelde alsof er vanalles rondom me gebeurde waar ik geen grip op had. Ik denk dat ik hierdoor ook controle gezocht heb in de eetstoornis. Hierin kon ik mijn zelfbeheersing wel tonen. Anderzijds waren er dan de eetbuien, waarin dan weer de controle verloor. Tijdens de eetbuien was ik even in een roes, het werkte belonend voor me. Maar dan, achteraf kwam dat immens schuldgevoel, dat verlies van controle. Het maakte mijn zelfbeeld enkel nog slechter. Vandaar dat ik vaak na de eetbui nood had om deze te compenseren.
De diagnose van ADHD was een enorme opluchting voor me. Dit verklaarde de last die ik ervaarde en ik besefte dat ik dat bijvoorbeeld niet lui was, maar dat er iets in mijn hoofd was dat het me moeilijker maakte om structuur te krijgen of om mijn aandacht erbij te houden.
De diagnosestelling op zich is vrij vlot verlopen. De bal is vooral aan het rollen gegaan tijdens de periode dat ik moest werken aan mijn thesis. Ik ervaarde enorm veel last hierin. Ik ging destijds ook regelmatig naar de psycholoog en zij heeft me toen aangeraden om me te laten testen op ADHD. Via de unief kon dit snel geregeld worden en ongeveer een maand later had ik mijn diagnose.
Een voorbeeld waarbij de ADHD zich uit, is naar maaltijdplanning toe. Zo kan ik bijvoorbeeld thuiskomen van mijn werk wanneer het etenstijd is, maar heb ik niets in huis om te eten. Hier is het niet altijd makkelijk te zien waar de eetstoornis zich manifesteert en waar de ADHD. Ook al is mijn eetstoornis niet meer op de voorgrond, soms is het moeilijk de twee te onderscheiden gezien ze een wisselwerking hebben. Als er geen eten in huis is, zal de eetstoornis durven zeggen dat ik dus niet kan eten. Ik heb hieruit al geleerd een noodvoorraad aan te leggen of bijvoorbeeld naar de nachtwinkel te stappen. Op deze manieren kan de eetstoornis niet overnemen. Zorg dus altijd voor een plan B.
Andere kenmerken die ik herken, zijn de onrust en de drukte in mijn hoofd. Mijn gedachten gaan vaak naar alle kanten en ik heb het soms enorm moeilijk mijn aandacht ergens bij te houden. Het kan zijn dat ik iets aan het lezen ben en drie pagina’s verder weet ik al niet meer wat ik gelezen heb. Tijdens gesprekken kan ik soms wegzakken in mijn hoofd en dat maakt het moeilijk om nog te kunnen volgen. Ook mijn kamer is een chaos, een beetje de weerspiegeling van mijn hoofd aan de binnenkant. Verder kan ik soms moeilijk mijn dagplanning inschatten, waardoor ik vaak mijn dag te vol plan. Bijgevolg vergeet ik dus ook soms rekening te houden met maaltijdmomenten.
In het dagelijks leven zijn er enkele dingen die me helpen om alles soms wat vlotter te laten verlopen. Mijn huisgenoot helpt me vaak met de maaltijdplanning en de boodschappen. Het kan enorm helpen je omgeving te betrekken hierin. Ook mijn agenda helpt me bij het inplannen van dagelijkse taken. Eerst had ik een schriftelijke agenda, maar momenteel gebruik ik de agenda in mijn gsm gezien ik mijn schriftelijke agenda wel eens durfde vergeten. Ik stel ook vaak meldingen in, zodat ik op voorhand herinner word. In mijn agenda durf ik echt alles inplannen: het inplannen van mijn douche, nemen van mijn vitaminen, echt allerlei uiteenlopende taken.
Verder wil ik nog delen dat het belangrijk is te praten. Durf praten. Veel mensen snappen de extra uitdaging van ADHD niet en hebben niet altijd een correct beeld erover. Het is veel meer dan niet kunnen stilzitten of je eens niet kunnen concentreren.